Ο ιστορικός ρόλος που έχει ανατεθεί από την αστική τάξη στη σοσιαλδημοκρατία ως ετέρου στυλοβάτη του καπιταλιστικού συστήματος είναι ο «ευνουχισμός» του εργατικού κινήματος και η αποτροπή της ριζοσπαστικοποίησής του. Μόλις το προηγούμενο Σάββατο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς», Γ. Παπανδρέου, μιλώντας σε εκδήλωση του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ούτε λίγο, ούτε πολύ ισχυρίστηκε ότι η ταξική πάλη δεν υφίσταται στις μέρες μας.

«

Δεν είναι πλέον ο εργάτης εναντίον του εργοδότη»(!!), υποστήριξε ο Γ. Παπανδρέου. Και συνέχισε: «Σήμερα, ένας πολίτης είναι πολλά περισσότερα από ένας εργάτης, ή δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την εργατική τάξη. (!!) Θα μπορούσε να είναι ένας εργάτης, θα μπορούσε να είναι ένας μετανάστης, θα μπορούσε να είναι μία μειονότητα, ή ένας οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας, θα μπορούσε να είναι κάποιος που είναι άνεργος, θα μπορούσε να είναι κάποιος που ασχολείται σε διαφορετικού τύπου δραστηριότητες»... Παρά την «τρικυμία» που διαπνέει το λόγο της σοσιαλδημοκρατίας, γίνεται φανερή η πρόθεσή της με κάθε τρόπο να στείλει στο «πυρ το εξώτερο» την ταξική πάλη. Να αποκόψει τον εργάτη, τον μετανάστη, τον άνεργο υψώνοντας ανύπαρκτες διαχωριστικές γραμμές από την ίδια του την τάξη.

Δίνοντας εξετάσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, ο Γ. Παπανδρέου με φραστικούς ακροβατισμούς και βερμπαλισμούς προσπαθεί να πείσει ότι έχει καταργηθεί η εκμετάλλευση και κατά συνέπεια έχει εκλείψει η ανάγκη έντασης της ταξικής πάλης για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που τη γεννά και την αναπαράγει. Στόχος του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Παπανδρέου είναι να διαμορφωθούν συνθήκες «ταξικής συναίνεσης», για να υποταχθούν οι εργαζόμενοι στα νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα που προωθούν οι «σοσιαδημοκρατικές» και «νεοφιλελεύθερες» κυβερνήσεις στην ΕΕ, τσακίζοντας εργασιακά, ασφαλιστικά και λαϊκά δικαιώματα.

Ο Γ. Παπανδρέου και οι «ομοϊδεάτες» τους, ταυτόχρονα στοχεύουν μέσα από τις «αταξικές» αναλύσεις τους να υπηρετήσουν τον απώτερο σκοπό του καπιταλιστικού συστήματος, να αποτρέψουν δηλαδή την εργατική τάξη - καλλιεργώντας αυταπάτες και αναπαράγοντας συνειδητά βαθιά αντιεπιστημονικές αναλύσεις - από το να εκπληρώσει το ιστορικό της καθήκον. Αυτό που διατυπώνουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο ο Μαρξ κι ο Ενγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ήδη από το 1847: «Από όλες τις τάξεις που αντιτίθενται σήμερα στην αστική τάξη μόνο το προλεταριάτο είναι πραγματικά επαναστατική τάξη. Οι υπόλοιπες φθείρονται και εξαφανίζονται από τη μεγάλη βιομηχανία, το προλεταριάτο είναι το αναγκαίο της προϊόν». Αυτό φοβούνται, αυτό τρέμουν και πάνω σ' αυτή τη τάξη ρίχνονται με μανία φτάνοντας μέχρι το σημείο να μιλήσουν για κατάργηση της ταξικής πάλης. Στο χέρι των εργατών είναι να μετατραπεί ο φόβος τους στον πιο μεγάλο εφιάλτη...